ภักษ–, ภักษ์ หมายถึง [พักสะ–, พัก] น. เหยื่อ, อาหาร. ก. กิน. (ส. ภกฺษ; ป. ภกฺข).
น. คนทําอาหาร, คนครัว. (ส.).
น. เหยื่อ, อาหาร. (ส. ภกฺษ; ป. ภตฺต).
น. เหยื่อ, อาหาร, อาหารที่กินประจํา, เช่น เนื้อเป็นภักษาหารของเสือหญ้าเป็นภักษาหารของวัว.
ดู ภักษ–, ภักษ์.
ดู ภักษ–, ภักษ์.
น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป. ภค).
น. แตก, หัก. (ส. ภคฺน).